Pamiętam, że przez najdłuższy czas myślałam, że wybór kariery to coś, co wybierasz TYLKO raz, a potem już z tym tkwisz.
To było jeszcze w moich szkolnych latach, kiedy jeden nauczyciel powiedział mojej klasie (a ja mu uwierzyłam), że zanim skończymy szkołę, będziemy już wiedzieć, jaki zawód będziemy mieć. Będziemy albo lekarzem, albo inżynierem, albo architektem, albo nauczycielem, albo czymś podobnym. A jeśli jeszcze nie wiedzieliśmy, jaki zawód będziemy mieć, to nasi nauczyciele nam powiedzą (bo wiedzieli lepiej od nas), a my pójdziemy za ich radą i zostaniemy lekarzem lub inżynierem, czy czymkolwiek będą chcieli, żebyśmy byli.
W rzeczywistości wcale tak nie było.
Kiedy skończyłem studia, nie zamierzałem pracować w wielkiej korporacji przez resztę życia. Chciałem pracować w małym zespole, robić rzeczy od podstaw, budować oprogramowanie od podstaw. Chciałem nosić dżinsy do pracy każdego dnia i mieć elastyczny harmonogram, dzięki czemu mogę iść na surfing w weekendy, jeśli chcę. Ale jakoś miejsca pracy, które pasowały do tych kryteriów, były trudne do znalezienia w moim mieście – ludzie chcieli, żebym pracował dla nich, ponieważ mieli pieniądze, a nie dlatego, że mieli coś innego.
Więcej na: soxx.pl
